Selamat datang!

Hallo allemaal,

Ik ben hier nu iets meer dan een week, dus de hoogste tijd voor een berichtje. Het internet werkt hier aardig in het kindertehuis, maar de stroom valt elke week wel 3 keer uit, dus ik hoop dat ik de site een beetje bij kan houden. Ik doe mijn best!

Het zal wel een lang verhaal worden, want er is al heel wat gebeurt in 1 week. Dus als je nu geen tijd hebt om alles te lezen, hier alvast een samenvatting: Alles gaat goed hier en ik heb het heel erg naar mijn zin! Het was hier de eerste dagen bloedheet, maar ik kan er elke dag een beetje beter tegen.

Ik wil iedereen heel erg bedanken voor alle succeswensen de dagen voor mijn vertrek, maar ook iedereen die een kaartje heeft gestuurd of gebeld. Marion en Femke ook heel erg bedankt voor de 2 dagboekjes waarin familie, vrienden en collega’s leuke berichtjes hebben geschreven. Elke avond probeer ik even wat te schrijven en dan kom ik al die berichtjes weer tegen. Heel erg bedankt allemaal!!!

Selamat datang betekent ‘Welkom’ in het Indonesisch en dat heb ik me hier vanaf het begin direct gevoeld. Iedereen is heel erg vriendelijk en je voelt je direct op je gemak. Maar ik zal bij het begin beginnen:

Vorige week maandag ben ik ’s avonds vertrokken vanaf Amsterdam naar Frankfurt en daar vandaan doorgevlogen naar Jakarta (met nog een korte tussenstop in Singapore). Het was een lange vlucht, maar omdat ik ’s nachts vloog heb ik aardig kunnen slapen en daardoor ging de tijd best snel. In Jakarta aangekomen was het erg warm en moesten we in de aankomsthal allemaal door een soort van poortje en werden we ‘schoongespoten’. Had te maken met de Mexicaanse griep en hier liep al het personeel al met mondkapjes voor. In het vliegtuig had ik een aantal formulieren in moeten vullen, zoals in welke landen ik de afgelopen dagen was geweest (had dus te maken met de Mexicaanse griep) en visa formulieren.
Bij de douane moest ik deze papieren laten zien en het viel me direct op hoe weinig Engels de mensen hier spreken en begrijpen. De man achter het loket bleef maar zeggen: green please (groene formulier) dus die gaf ik, bleek dat hij het gele formulier bedoelde. In de aankomsthal stond al iemand van het hotel op me te wachten. In het hotel werd er opnieuw slecht Engels gesproken. Ik vroeg of ik direct moest betalen of dat het ook bij het uitchecken mocht. Ik kreeg als antwoord: Yes, please. Dus voor mij nog steeds onduidelijk, dus ik opnieuw: moet ik direct betalen, Yes please, of moet ik morgen betalen, Yes, please. Erg vermoeiend en ben maar naar mijn kamer gegaan om even te rusten. Daarna 2e poging gedaan in het restaurant en toch maar alvast in het Indonesisch gaan praten. Dit ging gelukkig beter. Ik had een hele grote kamer met luxe badkamer en een heerlijk bed! Toch niet veel geslapen, want ik moest er om half 5 weer uit om vanaf Jakarta door te vliegen naar Kupang, West Timor. Op het vliegveld in Jakarta stond er een Indonesische man achter me bij het inchecken, die 12 jaar in Nederland had gewoond. Hij kon heel goed Nederlands en sprak me aan en stelde voor om samen in te checken. Ach, waarom ook niet, ik had nog 4 uur vliegen te gaan, dus kon wel wat afleiding gebruiken. En hij zag er wel betrouwbaar uit, ook niet onbelangrijk. In het vliegtuig heel leuk gekletst over Indonesie en Nederland en in Surabaya (tussenstop) afscheid genomen. In Surabaya kwamen er nieuwe mensen in het vliegtuig die dus allemaal als eindbestemming Kupang hadden. In het vliegtuig naar Jakarta was ik al een van de weinige buitenlanders, maar tijdens de vlucht naar Kupang viel ik helemaal op. De mensen waren heel erg vriendelijk en de 2 mensen die naast me zaten begonnen me direct de hand te schudden en wilden alles van me weten. Ik moest natuurlijk direct in het Indonesisch praten, maar dat kon ik dan mooi alvast oefenen voor ik aankwam in Kupang. Halverwege de vlucht werden de mensen voor me ook nieuwsgierig en wilden weten wie er toch achter hun zo gebrekkig Indonesisch sprak. Opnieuw werden er handen geschud en adressen uitgewisseld, want ze zouden me wel een keertje op komen zoeken...

Na ongeveer 4 uur vliegen aangekomen in Kupang, klein vliegveld met 1 bagageband van zo’n 5 meter, waar iedereen omheen stond te dringen. Ook hier viel ik erg op, maar de mensen waren erg vriendelijk en wilden me overal bij helpen. Was niet nodig, want ik zag door het raam de staf van het kindertehuis al op me staan te wachten. Stef, Debby, (mamma) Marsa, de chauffeur van Yasap en 2 kinderen. In de auto direct leuk gekletst en de omgeving al een beetje kunnen zien omdat het een stukje rijden was naar het dorpje Noelbaki, waar het kindertehuis staat. De stichting bestaat uit een terrein waarop een kindertehuis, kleuterschool en een woonhuis staat. In het woonhuis heb ik een slaapkamer voor mezelf en op het tafeltje naast mijn bed stond al een welkomsboeketje. Terug in de huiskamer zat de hele bank ineens vol met kinderen en werd ik aan iedereen voorgesteld. De kinderen waren heel erg verlegen en durfden me bijna niet aan te kijken. Ik haalde alvast mijn cadeautjes tevoorschijn, misschien dat dat iets hielp, maar dat mocht ik nog niet direct geven. Hier gaat het anders, ’s middags na het rusten zou er een ‘welkomsceremonie’ voor me worden gehouden en daarna kon ik de cadeautjes geven. Eerst dus gerust op mijn kamer (rond 14.00 uur altijd isterahat (rust) tot ongeveer 16.00 uur). Daarna samen met de staf van Yasap naar de aula gelopen waar alle kinderen in hun nette kleren al klaar zaten. Er werd gedanst door de kinderen, speeches gehouden en ik werd door verschillende kinderen welkom geheten. Daarna was het mijn beurt om iets te zeggen: O nee een speech en dan ook nog in het Indonesisch, dus ik staan en het ging eigenlijk heel goed. Daarna pakte ik opnieuw mijn tas met cadeautjes maar het was direct: Ibu Rianne, nanti sebentar ya, duduk (Rianne, straks, nog even wachten. Ga maar weer zitten). Dus ik weer zitten en werd er nog een keer voor me gedanst en gesproken. Daarna was het toch echt tijd voor de cadeautjes. Ik had rummikub en een Ik hou van Holland memory meegenomen. Verder een tas vol met kleine cadeautjes als jojo’s, stuiterballen, buttons etc. Vooral de buttons waren favoriet en de kinderen kwamen ineens helemaal los. Ze begonnen met me te kletsen en daarna was het ijs ook gebroken. Echt vlak daarna, gelukkig niet tijdens de ceremonie, viel de stroom uit. Maakte ik dat ook alvast mee. Eigenlijk was het best gezellig. Er werd een noodlamp aangedaan en verder stonden er kaarsen op tafel. Samen gegeten en daarna ging iedereen naar bed. Als de stroom uitvalt kunnen de kinderen toch niet leren of de afwas doen. Ik vond het niet erg, ik kon wel wat extra slaap gebruiken.
Toen ik mijn slaapkamerdeur opendeed waarschuwde Marsa me nog om het raam dicht te doen, anders zouden er mensen binnenkomen. Dus ik: huh, mensen binnenkomen hoezo? Maar aan de manier waarop ze keek, begreep ik al snel wat ze bedoelde: geesten. Dus ik dacht: gewoon het ene oor in en het andere oor weer uit, maar toch maar mijn raam dicht gelaten;-) Midden in de nacht werd ik nog wakker van vreemde geluiden, maar kwam er gelukkig al snel achter dat het de varkens van de buurman waren....

De volgende dag, donderdag, om half 7 opgestaan en afgesproken met de staf dat ik de eerste week rustig met alles mee kan kijken en dan steeds wat eerder op staan, zodat ik de week erna om 5 uur op kon staan. Eerst ge-mandi-ed (‘douchen’ terwijl je naast een bak gevuld met water staat en met een plastic pannetje water over je heen gooit. Gelukkig wel gewoon in een badkamer, dus ik hoef niet buiten te staan. Daarna met Marsa samen ontbeten. Ze had speciaal voor mij brood gebakken en jam en pasta gekocht. Al aangegeven dat ze dat niet speciaal voor mij hoefde te doen, maar ook wel voorzichtig gezegd, want het kan natuurlijk ook onbeleefd over komen. Na het ontbijt naar de kleuterschool gelopen (op hetzelfde terrein als het woonhuis), en meegekeken en opnieuw een korte speech ‘moeten’ houden. Niet zo lang gebleven, want rond 10 uur hadden we vergadering met de staf van Yasap. Iedereen heeft zich even opnieuw voorgesteld en verteld wat zijn / haar taken zijn bij Yasap. Ook besproken dat ik de eerste week overal bij kon meekijken, het lijkt wel een soort van snuffelstage....
Na de vergadering bij Stef (staf) achterop de motor. Niet met zijn tweeen, maar tussen ons in zaten nog 2 kinderen van de kleuterschool die we even naar huis moesten brengen. Een Indonesische simkaart gekocht en nog even gekeken bij de basisschool waar de kinderen van Yasap naar toe gaan. Terug met de ojek (motor taxi). Terug in het huis voor Marsa aardappels geschild, maar dat ging natuurlijk niet in het tempo zoals zij dat kunnen. Dus volgens mij hield ik haar alleen maar op. Naar de aula gelopen waar de kinderen al met de nieuwe Ik hou van Holland memory aan het spelen waren. Alvast brieven uit Nederland voor de kinderen vertaald in het Indonesisch (briefwisseling met de Boerhaveschool uit Groningen) en daarna tijd voor het middageten. Echt bloedheet die dag, dus ik was wel toe aan mijn uurtje isterahat. (er staan 2 uur voor, maar voordat je in bed ligt is er vaak al een uur om). Ik werd goed uitgerust wakker en had wel zin om mee te helpen in de tuin. Nou, dat heb ik geweten. Ik was nog niet eens begonnen of het zweet droop al van me af. De anderen hadden nergens last van, geen druppeltje zweet te zien. Ja, wij zijn het gewend. Samen met Nofran (15) de planten besproeid (siram). Ik zag natuurlijk niet eens het verschil tussen een plant en onkruid, maar dat liet ik natuurlijk niet merken. Ik lette goed op hoe Nofran het deed en na een tijdje zag ik dat alle plantjes die hij besproeide een droge rand erom heen hadden, dus daaraan kon ik mooi zien wat nou een plant was en wat onkruid;-)
In totaal maar 2 bedjes gedaan, daarna kon je me uitwringen. Het was nog steeds bloedheet en ik moest steeds naar beneden lopen om een emmer water te vullen en daarna met een bekertje met gaatjes in de bodem de plantjes sirammen. Ik stond aardig voor schut bij Nofran, want hij had in de tijd dat ik 2 kleine stukjes had besproeid al bijna de hele tuin gedaan. Hij sjeesde me steeds met 2 emmers voorbij, terwijl ik overal wegglibberde en moest oppassen dat ik niet uitgleed. Na een half uurtje maar gestopt en ik zag er niet uit. Bezweet, smerige broek en mijn voeten onder de modder. Eerst maar weer mandi-en. Het dan echt niet erg om met koud water te douchen. Meegeoefend met het koor (kinderen en staf van Yasap) op de trap voor het huis terwijl je de zon zag ondergaan.

Ik zie dat mijn verhaal al weer veel te lang wordt, dus ik zal even verder gaan met een lijstje. Zijn ze hier gek op in Indonesie. Schema’s, werkplannen, lijstjes ze vliegen je om de oren...

Tot nu toe:
- Muggenbulten: 11 (dus antimalaria is wel belangrijk hier)
- Andere ‘gezellige’ dieren: sprinkhanen, gecko’s, vleermuizen, kakkerlakken en een slang. Op een avond na het eten zag 1 van de meisjes een slang in de tuin. De oudste jongens gingen er direct op af en 1,2,3 hup kop eraf.
- Meegedaan met voetbal: 1x, 2 minuten volgehouden daarna maar weer op het muurtje gaan zitten, veel te warm.
- Blunders: 3
In het vliegtuig van Frankfurt naar Jakarta wist ik bij het inchecken op Schiphol al dat ik extra beenruimte zou krijgen. Ik had al snel de goede rij gevonden, maar het was niet helemaal duidelijk of ik nou bij het raam of het gangpad moest gaan zitten. De plek bij het raam had geen stoel voor zich, dus deze gekozen, want ik had immers extra beenruimte. Ik zag iedereen al jaloers voorbijlopen, totdat een man me wel erg lang aankeek. Stewardess erbij, bleek ik toch op de verkeerde stoel te zitten. Was natuurlijk ook weer te mooi om waar te zijn.

De mensen hier in West-Timor zijn heel anders gebouwd dan in NL, veel kleiner en tenger. De kinderen in het kindertehuis van 16 jaar schat je rond de 12 en de jongste kinderen van 5/6 jaar rond de 3 jaar. Toen ik voor het eerst kennismaakte met de kinderen vroeg ik aan één van hen hoe het vandaag op school was gegaan. Bleek het iemand van de staf van Yasap te zijn, oeps....

Op een middag met Debby (staf Yasap) een stukje gelopen door de sawa’s achter het kindertehuis (rijstvelden). Tussen de sawa’s zijn een soort van dammetjes gemaakt en daarom heen ligt dus water. De dammetjes zijn niet zo breed, dus ik keek het grootste gedeelte van de tijd naar beneden. Op een gegeven moment moesten we van de ene naar de andere dam springen (nog geen halve meter!). Ik dacht dat ik aardig goed terechtkwam, maar verloor mijn evenwicht en stapte zo naar achteren het water in. Gelukkig was het niet zo diep en ging ik niet languit, maar mijn voeten waren pikzwart van de modder. De kinderen natuurlijk lachen toen ik terugkwam.

- Gelachen: veel
Zondag naar de kerk geweest, na een erg lange dienst (dik 2 uur) werd er eten geveild wat voor in de kerk stond. Er zag al de hele tijd een zak voorin de kerk staan, maar toen een man deze oppakte, kwam er toch een gekakel uit. Zaten er 4 kippen in die zak. Waarschijnlijk waren de kippen zo vastgebonden dat ze tijdens de hele kerkdienst geen geluid konden maken. Het bosje kippen werd omhoog gehouden en het bieden kon beginnen.
Zoveel duizend rupiah, eenmaal andermaal en verkocht aan die en die mevrouw. Kippetje werd losgesneden en daarna zat mevrouw met een kip op haar schoot in de kerk.
De kerk / het geloof is hier heel trouwens heel belangrijk. In het kindertehuis hangen ook overal posters van de kerk en bijbelteksten. De kinderen moeten ’s avonds om de beurt bidden en ook ’s ochtends wordt er eerst bijbelstudie gehouden voordat ze naar school gaan.
- De taal: dit gaat heel erg goed, het valt me heel erg mee. Ik plak gewoon alle woorden die ik ken achter elkaar en tot nu toe begrijpen ze me altijd. Als de anderen rustig tegen me praten, kan ik hen ook goed volgen. Als ze snel praten, of als ik moe ben gaat er nog veel langs me heen. Tijdens vergaderingen kost het nog veel energie om alles te begrijpen. In de kerk wordt er heel andere taal gebruikt, moeilijker, dat kan ik nog niet goed volgen.
- Het eten: erg goed. 3x per dag rijst (af en toe ’s morgens nog brood). Rijst altijd met groente, vlees of vis en fruit na. Ik schep mijn bord altijd goed vol, want met deze warmte heb je dat wel nodig. Marsa kent een beetje Nederlands en zegt dan: beetje meer ries.
- Engelse les: tot nu toe 2x engelse les gegeven. (zou eigenlijk al 3x kunnen zijn, maar gisteren waren de kinderen hout aan het halen voor het koken en ging de les niet door. Ook hier in Indonesische moet je flexibel zijn;-). Vrijdag de eerste les Engels gegeven en ik vond het heel leuk om te doen. Ik moet dan de theorie uitleggen in het Indonesisch en daarna in het Engels, maar dit ging al best goed. Ik ben gewoon maar gestart met de eerste zinnetjes die je leert in groep 7: What’s your name? How are you etc. Ik dacht, ik zie dan vanzelf wel of het veel te makkelijk is. Maar dat viel tegen. De kinderen hebben geen idee wat je aan ze vraagt, terwijl ze op school al op een veel hoger niveau Engels krijgen. Het is dan ook niet raar dat ze hun huiswerk niet snappen. Hoe kun je nou een tekst begrijpen als je eigenlijk van geen 1 woord de betekenis kent? De kinderen vonden de les gelukkig ook leuk. Eerst een half uurtje theorie en daarna spelenderwijs het Engels noemen. Gewoon met een bal overgooien en daarbij de vragen stellen en beantwoorden. Voor ons in NL heel normaal, maar hier vonden de kinderen het helemaal geweldig en hadden de grootste lol. Ze durven dan ook veel meer.
- Vallende ster: 1x, maar ik was natuurlijk weer te laat.
- Foto’s: komen nog.

Eigenlijk nog veel meer te vertellen, maar anders wordt het echt te lang en haken jullie af;-) Op 13 en 14 juni is de trouwdag van Stef en Debby (staf). 13 juni de traditionele trouwdag en de 14e in de kerk. De 15e ben ik jarig, dus volgende keer vast weer genoeg om over te vertellen.

Salam manis en terima kasih!
Veel liefs en bedankt! (ook voor alle berichtjes al weer op de site)

(Ibu) Rianne

Voor de liefhebbers nog mijn mobiele telefoonnummer: 0062 (0)81 353606576

Adres:
Yasap (Rianne)
Jl. Dendeng Desa Noelbaki
Kecamatan Kupang Tengah
Kabupaten Kupang – NTT
Indonesia