De laatste weken...

Hallo allemaal,

Mijn vorige bericht ging over de maanden november en december, dus tijd voor een update. In de eerste week van januari met een groepje kinderen het dorp ingegaan om familie en bekenden gelukkig nieuwjaar te wensen. Het eerste huis waar we stopten was van de vader van 1 van de kinderen. De moeder is overleden. Een aantal broers en zussen wonen nog wel thuis, maar zien er vergeleken met de kinderen van het kindertehuis ongezond uit. Onderweg gezien waar een aantal kinderen van de kleuterschool wonen, vaak erg eenvoudig. Op de terugweg kwamen we 2 meisjes tegen, elk met een juk met 2 emmers water. Zij hebben geen put bij hun huis en moeten elke dag op een neer om water te halen.

Ook bij een van de medewerkers van Yasap thuis geweest. Hij woont met zijn gezin in een klein huisje, of te wel 1 kamer. Veel spullen staan gewoon buiten en ze wonen erg dicht op elkaar. Om bij je huis te komen moet je over andermans terrein. Je hebt totaal geen privacy. Het maakt wel indruk als je ziet hoe eenvoudig de mensen hier leven.

In de maand januari hebben we nog 2x weer kerst gevierd. Hier kan echt alles! Er waren 2 groepen jongeren die dat graag voor de kinderen wilden organiseren. Dus op 9 en 10 januari waren wij opnieuw stille nacht aan het zingen, kaarsjes aan het branden en kwam de kerstman nog langs om cadeautjes uit te delen.

Aan het begin van het nieuwe jaar hebben we een jaarvergadering gehouden met de hele staf van Yasap. Dus al het personeel van de kleuterschool en het kindertehuis, maar ook van het landbouwprogramma in Benu en het gezondheidsprogramma. Er werd een hele dag voor uitgetrokken en iedereen kon de doelen voor het komende jaar laten weten. Verder zijn de regels aangescherpt en is het rooster met activiteiten besproken.

Het rooster wordt niet altijd consequent gevolgd. Men houdt zich niet aan afspraken en er komen regelmatig taken of opdrachten voor de kinderen bij. Bij het opstellen van het rooster is er ook geen overleg van tevoren, wie op welke dag kan en wat de wensen zijn van iedereen. Daar wordt niet naar gevraagd. Uiteindelijk komt alles perfect op papier, maar bij de uitvoer loopt het vaak mis.

Eind februari naar Benu geweest, het landbouwprogramma van Yasap. De laatste keer was eind oktober, dus ik was wel benieuwd hoe het er nu uit zou zien. De eerste groenten zijn geplant, de omheining is gemaakt en de sawa kan binnenkort voor het eerst geoogst worden. Karel is een van de medewerkers van Benu en vertelt altijd trots over de resultaten.

Op de sawa’s achter het huis is weer geplant. Zodra er op de sawa geplant of geoogst moet worden, wordt er ’s middags niet gerust. De kinderen gaan uit school direct door en maken dan lange dagen. Maar je hoort ze niet klagen. Het is zwaar werk, want je moet de hele tijd gebukt staan. Het werk op de sawa gaat altijd maar door. Zelfs op zondag zie je mensen op het land aan het werk.

Op een vrijdag met de kinderen van de kleuterschool door de sawa’s gelopen. Je loopt hierbij over smalle dammetjes. De kinderen zijn dit gewend, maar ik moest zelf de hele tijd naar beneden kijken om te zien waar ik mijn voeten neerzette. Zo’n 1,5 uur gelopen. Verbaasde me erover dat alle kinderen dit vol konden houden, geen van de kinderen gehoord.

De kinderen helpen mee op de sawa, maar ook als er werkzaamheden zijn op het terrein draagt iedereen letterlijk zijn steentje bij. De afgelopen weken is de keuken achter het huis afgebroken om er een grotere keuken voor in de plaats te bouwen. Ook wordt er een hek rondom het volleybalveld geplaatst met lichtmasten, zodat er ook ’s avonds gebruik van gemaakt kan worden. Voor de kleuterschool wordt een nieuw speeltoestel geplaatst waar zowel de kinderen van de school als het kindertehuis op kunnen spelen.

Het blijft leuk om de kinderen Engels, crea en computerles te geven. Tijdens de lessen durven de kinderen steeds meer en is het vaak ook gewoon gezellig. Niet alleen maar van het bord overschrijven, maar vooral samen spelenderwijs bezig zijn. Zoals een lied zingen in het Engels, puzzels maken en gesprekjes voeren. Wedstrijdjes waarbij iets te winnen valt zijn favoriet;-). Toch blijft het ook belangrijk om de grammatica te oefenen en de uitspraak. Hier de laatste weken veel aandacht aan besteedt. Op de computer kunnen de kinderen individueel hun Engels oefenen en testen maken over verschillende thema’s. Zo kunnen ze zelf zien of ze vooruit zijn gegaan.

De kleuterschool duurt nu een uurtje langer om de kinderen voor te bereiden die straks naar de basisschool gaan. Hier moeten de kinderen, voor ze naar de basisschool gaan, al de letters en cijfers kennen en ook een paar woordjes kunnen schrijven.
Donderdagochtend is mijn dag om les te geven. Vaak begin ik met het vertellen van een verhaal dat bij het thema past en doen we daarna samen een spel of oefening.

Op een ochtend kregen we bericht dat de politie langs zou komen om voorlichting te geven op de kleuterschool. Alle kinderen in de stress, want ze worden hier thuis nogal eens bang mee gemaakt. De kinderen werd duidelijk gemaakt dat niemand meegenomen zou worden;-), dus toen vonden ze het wel spannend. Wat ze precies zouden komen doen was voor iedereen onduidelijk. Een van de leraressen was om 6 uur al op school aanwezig om alles schoon te maken en iets lekkers te bakken. Het is belangrijk bezoek, dus alles moet in orde zijn. Voor de meesten zal het wel weer te raden zijn, die hele politie hebben we niet gezien. Niet op komen dagen zoals het zo vaak gaat.....

Op het moment is het regentijd, alles is nu veel groener. Nadeel is de luchtvochtigheid, die ligt hoger waardoor het vaak erg benauwd is. Soms regent het een week niet en dan moet je echt wat rustiger aandoen. Soms gaan de kinderen niet naar school als het ’s morgens regent, ze hebben geen regenjas of paraplu. Ouders zijn er ook wel makkelijk in om hun kinderen dan thuis te laten. Op de kleuterschool zit je dan met een klasje van nog geen 10 kinderen. Het zal maar een hele week regenen, dan gaan de kinderen dus een week niet naar school??

De laatste tijd geen uitstapjes gemaakt, veel op het terrein gebleven. Dat is wel iets waar ik soms tegenaan loop. Thuis kun je gewoon je gang gaan en als je ergens naar toe wilt, ga je. We gaan wel eens met de auto weg, maar dat is vooral om boodschappen te doen of naar het internetcafe. Veel mensen hier hebben het geld niet om leuke dingen te doen. Een uitstapje is voor hen het bezoeken van familie.

Een paar weken geleden zouden we met de auto weg en was er een boom omgevallen op de doorgaande weg. Al het verkeer moest nu over achterliggende straatjes om in Kupang te komen. Niet te geloven wat een chaos! Er is maar 1 grote weg waar al het verkeer langs moet en als die afgesloten is hoopt het verkeer zich snel op. Iedereen wil als eerste en bussen, bemo’s, motors en zelfs vrachtwagens proberen voor te dringen. Resultaat een nog grotere opstopping. Uiteindelijk komt de politie erbij om het verkeer te regelen, maar die hebben ook geen idee waar ze moeten beginnen. Ze lopen maar wat heen en weer en te zwaaien met hun armen....

Als we met de auto weggaan zitten er eerst zo’n 2 of 3 mensen in de auto, maar elke keer als we vertrekken is het aantal ineens verdubbeld. Er worden wat extra boodschappen en adresjes bedacht wat toch wel erg handig is met de auto. Als die het doet tenminste, soms mogen we eerst een paar keer duwen voordat de motor aanslaat. We zijn dan ook zo een hele ochtend of middag kwijt. Maar vooral rustig blijven en je nergens druk om maken, dat doen de anderen ook niet.

Geen uitjes dus de afgelopen weken, maar gelukkig hebben we elke maand nog het uitstapje naar het immigratiekantoor;-). Nou, daar kun je wel een boek over schrijven, ongelofelijk hoe dat gaat! Elke maand moet ik erheen om mijn visum met 30 dagen te verlengen. Dat ik er elke maand heen moet is al vaak, maar ze laten je gerust nog 3x terugkomen. Ze hebben ook nooit een idee wanneer je je paspoort weer op kunt halen en de prijs die je betaald voor je visum verschilt per keer. Bij het verlengen moet je elke keer een nieuwe map kopen, allerlei kopieen maken en formulieren invullen. Ondertussen zijn er al zo’n 6 verschillende dossiers van mij, allemaal met dezelfde formulieren. Zo houden ze daar wel werk natuurlijk....

De laatste keer kreeg ik gewoon de slappe lach, niet normaal hoe traag het allemaal gaat. Er moest een bepaalde brief bij mijn dossier worden gemaakt. Dus terwijl je erbij zit wordt deze brief op de computer getypt, komt er daarna een potje lijm te voorschijn om de pasfoto op te plakken (doen ze ook zo 2 minuten over, moet natuurlijk wel recht!), er komt een mandje met stempels op tafel waarbij het lijkt alsof hij maar wat kiest en dat alles duurt dan ook weer een half uur.

Het is nu begin maart, dus de laatste weken gaan in.... Het afscheid nemen van iedereen komt al dichterbij. Het zal niet makkelijk worden denk ik, maar het hoort er bij. En ik heb natuurlijk ook zin om iedereen straks weer te zien in Nederland!

Voor ik naar huis ga zal ik nog 1x een bericht plaatsen op de site. Eind april vertrek ik bij Yasap. Ik heb dan nog 3 weken om wat van Indonesie te zien. 18 mei vertrekt mijn vlucht vanaf Jakarta en op woensdag 19 mei zal ik dan weer in Nederland aankomen.

Tot snel!!!

Groetjes en liefs,
Rianne