Schoolvakantie?!?

Selamat siang semua,

Vier weken geleden heb ik mijn laatste bericht geschreven en vertelde ik dat de kinderen bijna schoolvakantie hadden. Tot het laatste moment wisten de kinderen niet wanneer hun vakantie zou beginnen en wanneer ze weer naar school moesten. De meeste kinderen hebben uiteindelijk zo’n 3 weken vakantie gehad.

De laatste dag op de kleuterschool mochten de ouders meekijken en kregen de kinderen hun rapport. Zo rond de 12 kinderen van de groep mogen straks naar de basisschool, de anderen blijven nog een jaartje. De beste 10 kinderen van de klas kregen een slendang om met daarop hun score 1e, 2e of 3e van de klas en een cadeautje. Prestatie is hier erg belangrijk en er wordt veel nadruk op gelegd. Wel sneu voor de andere kinderen die niks krijgen. Ook in de rapporten van de kinderen van de basisschool staat geschreven hoe goed ze zijn vergeleken met de andere kinderen van de klas, dus bijv. 6e van de 34 kinderen. Veel van de kinderen in het kindertehuis zaten bij de ‘top 10’ en er waren zelfs een paar kinderen de beste van de klas. Hoe goed ik het ook vind van de kinderen, het hele idee dat de kinderen met elkaar worden vergeleken vind ik maar niks. Naar mijn idee gaat het erom of je je best doet op school. Nadat de ‘ceremonie’ was afgelopen en de rapporten waren uitgedeeld, gingen we eten. De ouders van de kinderen hadden allemaal zelf wat gemaakt en de lekkerste koekjes, oliebollen en pannenkoeken kwamen voorbij. Mijn favoriet was een felgroene pannenkoek gevuld met kokos en chocola. Moet het recept maar eens gaan vragen....

In de vakantie mocht ik elke dag om 7 uur opstaan i.p.v. 5 uur, dus dat was wel lekker. De kinderen waren vrij van school, maar moesten wel gewoon meehelpen in en rond het kindertehuis, dus zomervakantie zoals de kinderen in Nederland hebben kennen ze hier niet. Ramen lappen, hout halen, sirammen, op de sawa werken, meehelpen met koken, cake bakken en andere klusjes. Gelukkig was er ook tijd om te spelen en heb ik activiteiten met de kinderen kunnen doen. We hebben o.a. taal- en rekenspelletjes gedaan (kwispel, sommenbingo), waterspelletjes op het volleybalveld (water over het hoofd doorgeven, hindernisbaan), balspelen, een speurtocht met engelse opdrachten, concentratiespelletjes (doorfluistertje / liften) en geknutseld. De kinderen vinden eigenlijk alles leuk wat je bedenkt en soms leren ze de spelletjes aan de kinderen van hun klas. Als we gaan knutselen vraag ik me elke keer weer af of de oudste kinderen het niet te kinderachtig vinden of de jongens misschien niet stoer genoeg, maar dat is tot nu toe nog niet gebeurd. Hier op Timor krijgen de kinderen zodra ze naar de basisschool gaan geen creatieve vakken meer en mag er alleen nog maar gespeeld worden op het schoolplein.

De bijlessen gingen in de vakantie ook gewoon door. Met engelse les hebben de kinderen allemaal een ‘fotolijstje’ van zichzelf gemaakt waarbij ze zich in het Engels voorstellen. Ze zijn erg leuk geworden en hangen nu op het prikbord in de aula. Twee pabostudenten uit Jakarta kwamen ook helpen in de vakantie en hebben een aantal lessen gegeven. Zij leren op hun opleiding ook om spelenderwijs les te geven. Wel zijn ze hier gewend om lang les te geven, zo rond de 2 uur achter elkaar. Als bijles vind ik dat een beetje teveel van het goede. De kinderen kunnen zich toch niet zo lang concentreren en in de vakantie moeten ze ook nog een beetje tijd overhouden om te kunnen spelen.

Een tijdje terug hebben de kinderen allemaal een brief gekregen van leerlingen van de Boerhaveschool in Groningen. In de vakantie hebben de kinderen allemaal een brief teruggeschreven en daarna was het mijn beurt om ze in het Nederlands te vertalen. Alle kinderen mochten hun brief zelf typen op de computer. Een aantal kinderen van rond de 15 hadden dit nog nooit zelf gedaan en vonden dat erg leuk. Wel vinden ze het moeilijk om een spontane brief te schrijven, ze schrijven al snel over hetzelfde of ze schrijven hun cijfers over uit hun rapport. Aan het eind nog bij de brieven getekend en ze versierd met stickers.

De kleuterschool was ook 3 weken gesloten, maar af en toe kwamen we wel terug om voor te bereiden voor het nieuwe seizoen. Toen ik nog in Nederland was heb ik verschillende werkbladen en oefeningen uitgezocht en opgeslagen op usb, dus die hebben we samen bekeken. We hebben een aantal activiteiten en werkjes uitgekozen om te gebruiken voor het eerste thema. Tijdens het voorbereiden hebben we ook veel gepraat over de manier van lesgeven en wat de verschillen zijn met Nederland.

In het kindertehuis zijn 3 nieuwe kinderen gekomen van het eiland Roti. Ik ben meegeweest naar de haven van Kupang om ze op te halen van de boot. Ik schatte de kinderen ook dit keer weer jonger dan ze waren, zo’n 9 a 10 jaar. Ze bleken al 13 en 15 jaar te zijn. Een van de kinderen had alleen maar een plastic tasje bij zich met 2 setjes kleren.

In de vakantie was er ook tijd voor uitjes. We zijn met de staf van Yasap naar Baumata geweest om een landbouwproject te bekijken wat al goed loopt. Yasap heeft namelijk ook een stuk land gekocht in Benu om groente en fruit op te verbouwen en wilde graag advies over hoe je het beste zo’n project kunt starten en hoe zij op dit moment te werk gaan.

Het plan was om de zondag erna naar het strand te gaan om de verjaardag van Marsa en mij te vieren, maar dit werd veranderd in een dagje naar Benu. Net zo leuk en de kinderen waren 2 dagen ervoor al bezig om iets voor m’n verjaardag te maken. Ik mocht 2 dagen niet in de kleuterschool komen. Zondagmorgen om half 6 vertrokken we met 2 auto’s naar Benu. Ik ging samen met Stef en de kinderen achterin de pick-up en de andere auto was volgeladen met eten om daar te gaan picknicken. Zo’n 2 uur gereden met op het eind veel kuilen in de weg. Aangekomen in Benu zouden we daar naar de kerk gaan, maar we moesten ons eerst nog omkleden. De mensen zijn hier erg gastvrij en bij het huis aan de overkant mochten we allemaal naar binnen en ook onze spullen konden daar blijven staan. Nog even gevraagd of ik naar de wc mocht, dat was geen probleem. Ik werd naar achteren gestuurd met een kommetje water. Ik op zoek naar de wc, maar die was nergens te vinden. Zag wel een gammel hekje staan, dus er maar even achter gekeken. Alleen een gat in de grond, ik had de wc gevonden....

Na een lange kerkdienst (waarin kinderen gewoon lolly’s en ijsjes zitten te eten, moeders hun kind de borst geven) werden we door de gemeente bedankt dat we te gast waren. We moesten nog wel even voorin de kerk op een rij gaan staan, zodat iedereen langs kon komen om ons de hand te schudden. Daarna samen gegeten in het bos en toen kregen Marsa en ik allebei ons cadeau. De kinderen hadden voor mij een schilderij gemaakt van het kindertehuis en de kleuterschool en hadden daarbij allemaal apart een briefje voor me geschreven.

We hebben wat rondgelopen over het nieuwe land en gepraat met de mensen daar. Terug in het bos nog wat gedronken en rond 3 uur ’s middags liepen we terug naar de kerk waar de (gehuurde) pick-up ons weer op zou halen. Maar die was nog niet eens vertrokken, dus dat kon wel een tijdje gaan duren. De kinderen zijn het wel gewend en wachten rustig en zingen wat. De volwassenen sturen wat smsjes en blijven ook geduldig wachten. Ik vond het wel erg lang duren en na 1,5 uur hadden de anderen het ook wel gehad. We zijn maar een stukje gaan wandelen en de kinderen mochten nog even zwemmen.

Twee weken geleden samen met Ibu Mery (adviseur van Yasap) en Otelien (vriendin/kennis van haar uit NL) meegeweest naar Kapan, een dorpje wat verder het binnenland in. We zouden daar heen gaan voor een bruiloft en een nachtje blijven slapen bij familie van Mery. Om 13 uur stond ik klaar voor de chauffeur die me zou ophalen, maar voor we vertrokken was het 14 uur. Een kabel van de motor was doorgebrand en die moest weer worden gemaakt. Er wordt wat plakband tevoorschijn getoverd en het puzzelen kan beginnen. Masri, 1 van de kinderen, moest toch ook maar meegaan voor het geval de chauffeur iemand nodig had om te duwen. Dus uiteindelijk met z’n 5-en op weg, het maakt hier blijkbaar niet uit hoeveel mensen je meeneemt naar een bruiloft. Iedereen is welkom en voor iedereen wordt wel een slaapplaatsje gevonden.

Onderweg vlogen we nog een keer tegen het plafond, want er miste een stuk van de weg. Inplaats dat ze de weg maken of in ieder geval een bord neerzetten met ‘slecht wegdek’, hebben ze hier een andere oplossing: je zet gewoon honderd meter verderop een kraampje neer waar ze nieuwe banden verkopen. Is ook slim bedacht natuurlijk. Vlak voor we er waren moest er nog een cadeau gekocht worden en daarna reden we door naar het huis waar we ’s avonds zouden blijven slapen. De zus van Mery had al uitgebreid voor ons gekookt, dus we konden eerst lekker gaan eten. Daarna door naar de bruiloft, waar we op de eerste rij terecht kwamen, wat betekende dat we als eerste aan het lopend buffet mochten beginnen. Niet erg, ik kan hier blijven eten!
De hele dag Nederlands kunnen praten en veel gelachen samen met Otelien en verbaasd over wat we allemaal zagen onderweg en meemaakten op de bruiloft. Met Stef, Debby en Marsa praat ik ook veel over wat ik hier zie en meemaak, maar voor hen is het allemaal vanzelfsprekend.

Op een gegeven moment werd ineens het nummer ‘Una Paloma Blanca’ ingezet van George Baker en de polonaise kon beginnen. Er stond ook een hele mooie bruidstaart met lampjes erin, maar we hoorden later dat alleen de bovenste 2 kleine taartjes echt waren, de rest was van plastic. Na het feest met z’n 3-en overdwars in een 2-persoonsbed geslapen.
De volgende ochtend was het de bedoeling na de kerkdienst weer terug te gaan, maar eerst werd er nog weer uitgebreid voor ons gekookt. Erg lekker gegeten en daarna nog even gewandeld. Ook nog even in de zon gezeten, het was daar beter uit te houden dan bij Yasap omdat we in de bergen zaten. Bij yasap kan ik eigenlijk nooit in de zon zitten, veel te warm. Elke dag voor het afwassen doe ik toch een poging, even 5 minuutjes. Nog elke dag komt er wel iemand aan me vragen of ik het koud heb. ’Even zonnen’ kennen ze hier niet.

Inmiddels zijn de scholen weer begonnen en ga ik ’s morgens weer naar de kleuterschool. Het is wel leuk nu het nieuwe seizoen is begonnen, want met al die nieuwe kinderen kun je goed met de regels beginnen. De 2e dag op de kleuterschool werden alle oren, nagels en tanden van de kinderen bekeken. Ibu Mira had die dag een witte blouse aangetrokken, dus ze was net een dokter. Als ik een van de kinderen was zou ik er bang van worden. 1 voor 1 moesten ze naar voren komen en werden ze even goed geinspecteerd. De 3e dag op de kleuterschool opnieuw verbaasd, want er moest al een stukje tekst uit het hoofd worden geleerd. Geen opzegversje zoals wij dat kennen, maar zoiets als: ik moet elke dag mandien, ik moet elke dag leren, ik moet elke dag bidden... En dan moet het daarna zo’n 5x herhaald worden. Toch wordt er ook al veel spelenderwijs lesgegeven en vind ik dat de leraressen het heel goed doen. Alleen dat uit het hoofd leren begrijp ik niet....

Afgelopen woensdag was ik hier al weer 2 maanden en ik ben inmiddels aardig gewend. Ik vind het erg leuk om met de kinderen te werken en ook met de staf van Yasap kan ik over alles wat ik zie en meemaak praten. Toch gebeurt er elke dag nog wel iets waar ik van sta te kijken. De Indonesische cultuur en tradities zijn heel anders dan de Nederlandse en er zijn regelmatig situaties die ik niet begrijp, waar ik om moet lachen, gefrustreerd van wordt, geen geduld voor heb, boos om wordt en soms heb ik geen idee hoe ik me moet voelen:

- Op de kleuterschool moet ik bijvoorbeeld veel geduld hebben, zowel met de kinderen (die niet altijd willen luisteren, geen idee hebben waarvoor een prullenbak wordt gebruikt, elkaar slaan en soms ineens de klas uitlopen omdat ze graag naar huis willen), maar ook het voorbereiden voor de volgende dag gaat hier heel anders. Alles moet perfect op papier worden gezet. Dit gaat van ‘de kinderen komen binnen’ tot aan ‘de kinderen pakken hun tas in en groeten de juf’.
Eerst worden er schema’s getrokken met een liniaal, daarna worden deze ingevuld met potlood en dan alsnog overgeschreven met pen. Ze werken hier ook wel op de computer, maar alles moet ook worden opgeschreven voor als de inspectie langs komt. Er gaat ontzettend veel tijd inzitten en ik vind het veel leuker en nuttiger om direct concreet bezig te gaan. Soms blijf ik er bij zitten, maar meestal begin ik vast met de klas schoon te maken of een activiteit voor de volgende dag voor te bereiden, zoals het maken van een werkblad of een werkje. Ze maken hier ook al hele leuke werkbladen met de kinderen, maar dan moeten we ze wel eerst 1 voor 1 overtrekken. Als er meer dan 10 werkbladen nodig zijn, wordt er gekopieerd. Laatst al eens geprobeerd te kopieren voor de kleuterschool en voor de bijlessen. Met Gina ’s middags rond half 5 vertrokken naar een kopieerzaak, maar daar aangekomen was de stroom weer eens uitgevallen, dus konden we weer terug. Voor je weer thuis bent is het 6 uur en ben je dus geen stap verder.

- Als de kinderen voor het eerst naar de basisschool gaan moet er een officiele brief worden opgesteld met een pasfoto van het kind plus drie vingerafdrukken. Op een ochtend mochten de ouders daarvoor langskomen, maar de inkt was op, dus 1 van de leraressen moest nieuwe gaan kopen in het dorp. De ouders blijven gewoon geduldig wachten, ook al bleef ze een uur weg. Niemand die andere afspraken heeft, of misschien wel afspraken heeft maar zich daar niet druk om maakt.

- Yasap heeft een tijd geleden bibliotheekboeken gekregen. Deze stonden een tijdje in de kleuterschool, maar de kinderen zijn er zo onvoorzichtig mee, dat ze nu in het kantoor van Yasap staan. Er werd direct even gekeken of alle boeken er nog waren, bleek dat er rond de 100 boeken zijn ‘verdwenen’. Ik begrijp er niks van, zoveel boeken kun je toch niet kwijtraken? Ik moet sowieso erg wennen aan hoe de kinderen hier met spullen omgaan. Vooral de kleine kinderen zitten overal aan en als je even niet oplet zijn ze met potloden in boeken aan het tekenen of papier aan het stuk knippen. Voor de kinderen van de basisschool en middelbare school heb ik flesjes gekocht, zodat ze water mee kunnen nemen naar school. Marsa vertelde al dat dat eerder ook is gedaan, maar dat de kinderen ze niet mee willen nemen naar school of ze daar juist laten liggen. Ik wilde het toch graag proberen, maar voor de zekerheid eerst maar goedkope flesjes gekocht. Na 3 dagen waren er al 2 flesjes weg.

- Als je de kinderen aanspreekt op hun gedrag, waarom ze iets gedaan hebben wat niet mag, krijg je geen antwoord. Van Mira hoorde ik dat het hier de gewoonte is dat wanneer de kinderen stout zijn de ouders praten en de kinderen moeten zwijgen. Ze mogen niks terug zeggen. Maar ik wil graag de reden weten waarom ze iets gedaan hebben en als ze niks terug zeggen kom ik daar natuurlijjk nooit achter.

- De meeste mensen zijn hier christelijk en gaan naar de kerk, maar daarnaast geloven ze ook in geesten. Af en toe vliegt hier een zwarte vogel rond (die ik nog niet heb gezien), maar daarvan geloven ze dat dat een boze geest is en de kinderen zijn er erg bang voor. Ook geloven ze dat wanneer ze ziek zijn of de rijst niet goed groeit dit door slechte geesten komt die ’s nachts rondspoken.

- De electriciteit valt vaak uit en natuurlijk altijd op momenten dat het niet uitkomt, sta ik net in de badkamer of les te geven. Laatst was ik in de supermarkt en viel de stroom uit, kun je in het donker verder shoppen.

- De 1e dag dat de kinderen weer naar school moesten waren ze binnen 2 minuten weer terug, de school begon toch pas morgen. De dag erna vertelde 1 van de kinderen van de middelbare school dat de leraar niet op was komen dagen. De kinderen mogen dan niet naar huis, maar moeten in de klas blijven en zelfstandig gaan leren. Wanneer ze de klas verlaten zullen ze door het schoolhoofd worden geslagen.

- Er wordt nogal eens gedreigd naar de kinderen. Ik heb op de kleuterschool al eens gehoord: ‘Als je niet goed meedoet met bidden, wordt God boos op je en wordt je ziek” of wanneer iemand vervelend is: Jij wil morgen zeker met de slang in de schuur spelen?’ Een van de kinderen uit het kindertehuis had laatst een metalen ringetje om haar vinger gedaan die er niet meer af wilde. Snel met wat zeep geprobeerd, maar er was geen beweging in te krijgen. Haar vinger was al aardig opgezwollen dus dat ding moest er snel af. Iemand van de staf gevraagd om te helpen, maar maar die reageerde met: eerst ibadat (lezen, bidden en zingen). Gezegd dat het belangrijker was dat dat ding er eerst af was. Ze werd toen boos op het meisje en dreigde om haar vinger er af te halen. Niet zoals bij ons bedoeld als grapje, maar bewust om haar bang te maken. Vond dit wel erg ver gaan, ze is nog maar 6 jaar en die dingen kunnen nou eenmaal gebeuren.

- Een van de leraressen op de kleuterschool is zo’n 7 maanden zwanger, maar sjouwt nog steeds met emmers water, maakt schoon en geeft les. Al gehoord dat de meeste vrouwen hier tot aan de bevalling door blijven werken, zelfs op de sawa’s.

Ik hoop dat ik deze week ook mijn mailtjes kan beantwoorden, want ook dat is al weer 4 weken geleden. Hier in huis kan ik mijn mail niet meer openen omdat er steeds virussen op de computer zitten. Ik moet daarvoor naar een internetcafe in Kupang.

Voor mijn verjaardag heb ik kaartjes gekregen via de post, heel erg leuk en bedankt daarvoor! De postbodes zijn hier te lui om ze te komen brengen, dus je moet zelf naar het postkantoor. Het is dan nog wel de vraag op welk postkantoor ze liggen....
En natuurlijk ook weer bedankt voor de berichtjes die jullie plaatsen op de site en iedereen die meeleest!

Liefs, Rianne