Pulang

Hallo allemaal,

Tijd voor een nieuw bericht! De laatste 6 weken bij Yasap zijn om, het is bijna tijd om naar huis terug te gaan. Oftewel ’Pulang’ in het Indonesisch. Het woordje ’pulang’ gebruik je hier veel, omdat er altijd aan je gevraagd wordt waar je heen gaat. Naar huis zei ik dan, en dan bedoelde ik naar yasap. Want vanaf het begin heb ik me hier thuis gevoeld. Maar nu betekent ’pulang’ terug gaan naar Nederland! En daar heb ik ook zin in. Het is mooi geweest dit jaar, een hele tijd gewerkt en geleefd in een andere cultuur. Ik had dit jaar niet willen missen!

Begin maart zijn we met de kinderen naar het strand geweest. Ze vinden dit geweldig en duiken zo met kleren en al het water in. Dat gaat dus anders dan wij gewend zijn. De eerste week zijn we met de kinderen van 6-12 jaar gegaan en de week erna met de oudste kinderen. Mooi om te zien hoeveel plezier ze dan hebben en volgens mij zouden ze zich daar wel een hele dag kunnen vermaken.
Wat volleyballen met de kinderen en af een toe een praatje maken met iemand die naar je toe komt. Vaak willen ze in het Engels met je praten of samen op de foto. Niet altijd even leuk, maar als je er wat van zegt laten ze je wel met rust. Je valt hier gewoon erg op als buitenlander.

Een aantal kinderen van het kindertehuis hebben twee keer meegedaan aan een koorwedstrijd. Het zingen in een koor is hier erg belangrijk en de kinderen hebben uiteindelijk heel wat uurtjes geoefend. De kerk staat aan de overkant van de weg dus ondertussen kon ik aardig wat nummers meezingen, of ik dat nou leuk vond of niet....Er waren twee verschillende wedstrijden en ik ben beide keren meegeweest om te kijken. Bij het 1e optreden vertrokken we zo’n 2 uur te laat, maar we hadden geluk, de wedstrijd was nog niet eens begonnen. De kinderen waren als 12e aan de beurt, dus we hadden ook wel even de tijd. Zo’n 3 uur later waren we weer terug, nadat alle 12 de koren hadden gezongen. De uitslag: alle 12 de koren gingen door naar de finale, ja zo schiet zo’n wedstrijd niks op natuurlijk. Maar de kinderen waren blij, dus daar ging het om.

Bij de 2e wedstrijd zijn ze 1e geworden! Na al dat vele oefenen was het ook echt verdiend. Voor we vertrokken werden alle meiden eerst in de witte make-up gezet. Zoals de blanken graag een kleurtje willen hebben, zo willen de vrouwen hier het liefst een lichte huid. Veel van hen gebruiken daarvoor creme met whitening of veel te lichte poeder. In de supermarkt kun je bijna geen creme of bodylotion zonder whitening vinden. Zelfs op tv laten ze in een reclame een donker meisje zien dat ineens populairder is bij de jongens nadat ze ‘witmaakcreme’ heeft gebruikt.

Eind maart zijn we 3 dagen naar Alor geweest, een eiland boven Timor. We hebben daar informatie gekregen over microkrediet en een aantal projecten bezocht. We vertrokken ’s middags en kwamen de volgende ochtend om 4 uur aan, dus zo’n 12 uur op de boot. We reisden 3e klas, dus dat was wel even aanpassen. Het was net een varend vluchtelingenkamp... Een grote zaal met heel veel mensen op een soort van houten stretchers, matrasjes, eten, dozen etc. Helaas waren de matrasjes al op, dus we mochten het doen met een dun strandmatje op een houten plank, dus niet zo goed geslapen. Op de boot vielen we erg op en veel mensen willen een praatje met je maken. Sommigen zie je eerst een paar keer langs lopen voor ze je durven aan te spreken. Ook zijn er mensen die je aan gaan zitten staren, dat is wat minder. Op die momenten maar even de ogen dicht gedaan, net doen of je slaapt, dat wil soms wel eens helpen....

Aangekomen in de haven door naar de homestay. Helaas was er niet direct een kamer vrij, dus we konden maar een uurtje liggen voordat we opgehaald werden voor het programma. Veel informatie gekregen over microkrediet en hoe het precies in zijn werk gaat. Lang achter elkaar luisteren en omdat het in het Indonesisch is, is je hoofd op een gegeven moment vol. Leuk om mensen te ontmoeten die erg gemotiveerd en enthousiast zijn over wat ze bereikt hebben.

De 2e dag zijn we allerlei projecten bij langs gegaan. Onder andere een wasserette, kippenhouderij, naaiatelier, apotheek en een meubelmaker. Al deze mensen hebben een lening bij credit union waarover ze een rente van 2% betalen. Elke maand lossen ze een deel van de totale lening af. De eerste vrouw maakte het meeste indruk op me. Zij heeft een handicap en woont samen met haar broer in een erg eenvoudig huisje. Ze hebben bijna niks. Van de lening van credit union heeft ze een naaimachine gekocht en nu maakt ze kleding voor de mensen uit het dorp.

’s Middags met een aantal medewerkers van het kantoor naar het strand gegaan. Daarna nog bij iemand thuis uitgenodigd, waar uitgebreid voor ons was gekookt.
De dag erna zouden we ’s middags vliegen, maar de vlucht was gecanceld. Het vliegveld stelde ook niks voor, het station in Beilen is er groot bij. Gelukkig konden we de volgende dag wel vertrekken en in zo’n 3 kwartier waren we weer in Kupang. Wat een verschil met de boot!

1e paasdag zijn we opnieuw naar het strand gegaan, dit keer met de hele groep. Op 2e paasdag was er in Kupang een optocht van praalwagens, waar we zijn wezen kijken.

Om iedereen van de staf van yasap te bedanken zijn we 10 april uit eten geweest. In een restaurant, wat voor een aantal mensen wel bijzonder was. Voor mij was het bijzonder dat iedereen er was, 16 personen in totaal. Ik had niet verwacht dat het zou lukken om iedereen bij elkaar te krijgen.

En dan gaat de laatste week ineens heel snel. Voor de laatste keer Engelse les en creativiteit gegeven, voor de laastste keer naar de kleuterschool, voor de laatste keer achterop de motor naar Kupang, voor de laatste keer de was met de hand (Hoera!), voor de laatste keer naar het immigratiekantoor (3x hoera!!!), voor de laatste keer meezingen in het koor, opstaan om 5 uur, een rondje over de sawa, een potje badminton..........

Er zijn veel mooie momenten geweest, zoals de bruiloft van Stef en Debby in de tweede week dat ik hier was, de geboorte van Sekar (het dochtertje van juf Emma), het uitstapje naar Benu met alle kinderen in een pick-up truck, de gezelligheid tijdens de lessen engels en crea, samen naar het strand, kerst en oud & nieuw en zo kan ik nog wel even door gaan.
‘Moeilijke’ momenten zijn er ook geweest door verschillen in cultuur, opvoeding, (bij)geloof en tradities. Ook is een van de kinderen een tijdje opgenomen geweest in het ziekenhuis. Als je hier een ziekenhuis van binnen ziet, ben je blij dat je in Nederland woont. Helemaal inburgeren zou ik hier niet kunnen, ook al praat ik zelfs in mijn slaap Indonesisch;-).

Dinsdagavond hebben we met alle kinderen en een aantal van de staf uitgebreid gegeten. ’s Avonds stond de tafel gedekt met mijn lievelingseten, gado gado en satespiesjes. Ze zijn dan zo een paar uur bezig met het maken van een maaltijd. Toen ik om 1 uur ’s middags even mijn middagdutje aan het houden was, waren zij al druk bezig in de keuken.

De volgende dag, woensdag, was mijn laatste dag op de kleuterschool. Aan het eind van de ochtend getrakteerd en iedereen een aantal foto’s gegeven. De juffen bedankt en toen kwamen de eerste tranen. De kinderen begrepen niks van al dat gesnotter van de juffen. Voor hen was het altijd vanzelfsprekend dat ik er was omdat ze tegelijk met mij nieuw op school kwamen. Erg leuk om de kinderen een heel schooljaar mee te maken.

Donderdag was er een wedstrijd voor de kinderen van de kleuterschool. Zag het niet zo zitten om mee te gaan, omdat het alleen maar om prestatie gaat en niet om het plezier van de kinderen. De afgelopen weken hebben de kinderen veel moeten oefenen met het zingen in een koor, het inkleuren van een kleurplaat, ballen in een mand werpen etc. De kinderen van het koor moesten het lied continu herhalen, waarbij ze ook op moeten komen lopen, groeten en netjes blijven staan. Een van de kinderen dirigeert zelfs! Het moet allemaal zo perfect dat het niet leuk meer is. Bij de kleurwedstrijd wordt er gekeken wie het snelst klaar is en het netst heeft gekleurd. Lijkt me erg moeilijk om netjes te kleuren als er tijdsdruk achter zit. Uiteindelijk toch meegegaan, maar na een tijdje zelf terug gegaan, vond het vreselijk.

’s Middags werd er een ‘afscheidsfeestje’ voor me gehouden. De kinderen hebben voor me gezongen, gedanst, cadeautjes uitgedeeld, brieven geschreven. Ook werden er toespraakjes gehouden. Samen wat gedronken en toen cadeautjes en foto’s uitgedeeld aan de kinderen. Het was een hele mooie afsluiting van mijn tijd hier bij yasap.

Het is nu vrijdagochtend en over een paar uurtjes vertrek ik naar het vliegveld. Nog 3 weken vakantie en dan 17 mei naar Jakarta. Daar heb ik een nacht geboekt in hetzelfde hotel als aan het begin van mijn reis. Het zal wel gek zijn om daar na een jaar weer terug te komen. De volgende dag vertrek ik vanaf Jakarta naar Nederland, waar ik 19 mei aankom.

Ik wil iedereen heel! erg bedanken voor alle kaarten, pakketjes, mails en berichtjes op de site. Ik hoop iedereen in Nederland persoonlijk te kunnen bedanken!
Groetjes, veel liefs en tot snel!

Rianne